Żółw żuł muł i żuchwą mełł Znowuż wrzucał coś na kieł Przypłynęła żaba rzutka Mocna w gębie, krzepka w udkach Bez żenady mu powiada Że jest to żółwiowa wada Że obżartuch z niego duży I mu to niedobrze wróży
Żółw obruszył się i rzecze Że mu czas się bardzo wlecze I że żuje tak z powodu Nudy raczej, niźli z głodu Żaba jakby na życzenie Rzuca takie wynurzenie: Rzeczywiście, że w kałuży Czas się niedorzecznie dłuży A gdzie żwawa, rześka rzeka Czas nie zwalnia, a ucieka Nikt nie stoi i nie krąży Nie rozważa, bo nie zdąży
Odrzekł żółw, że tu żołądek Dnia wyznacza nam porządek
Żeby się poprzekomarzać Na nic już nie miała zważać Żaba ciągle jeszcze miła Drażniąc żółwia użądliła Że żółw taki choć stateczny Rzadko bywa pożyteczny
Żółw się żachnął i obruszył Zaróżowił aż po uszy Oburzony stanął w pąsach Że się żaba zeń natrząsa Mówi że nie szuka zwady Zbrzydło mu towarzystwo żaby
Żaba: taki stan jest rzeczy I nikt temu nie zaprzeczy A na koniec niby żartem Że są żółwie nic nie warte
Żółwia żartowanie nuży Więc żegnając się zanurzył Porozważać sprawy ważkie Żaba przekąsiła ważkę
A że żaba się rozgrzała To na brzegu rechotała A niegrzeczna była przy tym Za przytykiem już ci przytyk Język jej niewyparzony Srożył się na wszystkie strony
To o żółwiach, że ci one Bzdurzą rzeczy niestworzone Aż po nozdrza zagrzebane Rzężą narzekając z żalem To o żółwiu, że przytyje I że życia nie zażyje Że próżnuje i żeruje Tak jak małże i szczeżuje
Żółw coś rzec jej chciał do słuchu Lecz burczenie poczuł w brzuchu Uznał więc, że szkoda słów Ociężały ruszył tułów Żabie nagle zrzedła mina Bo się wkurzył starowina I bez żadnych zbędnych mów Zeżarł żabę tenże żółw Tak, że przełknął ją w całości Wszak nie z głodu, a ze złości
Tu nadeszła chyba pora Na moralitet autora Za przykładem Brzechwy Jana Ja się pytam, proszę Pana Czy tej żabie raz za razem Mogło to uchodzić płazem? No a przecież z drugiej strony Nie był żółw ten przymulony?
Pan Tofelek jest eukariontem. Nie wstydzi się swojego małego jądra. Często powtarza, że każdy ma to, jakim go podział mitotyczny stworzył. Tofelek mówią mu przyjaciele. Ale ojciec zawsze mówił do niego Tofel: Tofel to, Tofel tamto, Tofel znowu się spóźniłeś na fagocytozę.
Pan Tofelek lubi pływać, jest w tym dobry. Przebiera swoimi sześciuset rzęskami aż miło popatrzeć. Zawsze jest pierwszy do jakiejś pożywnej lipidowej cząstki. Ale nie pyszni się tym. „Każdy ma swoje wakuole i swoje sprawy” – powtarza. Pan Tofelek ma już za sobą dwa podziały poprzeczne, ale jego ojciec w jego wieku miał już cztery. „Ja w twoim wieku…” – mawia ojciec. Tofelek broni się, że wtedy było więcej pożywnych składników w zawiesinie. Ale tato nie da sobie powiedzieć. Taki jest ten jego ojciec, wciąż tak samo młody, a w jądrze nadal mu jeszcze rozmnażanie.
Pan Tofelek zawsze chciał być nauczycielem – przybliżać dzieciom fascynujący świat jednokomórkowców. Ale na wstępie podważono jego kwalifikacje: “Nic pan nie wie o koloniach, ani o dzieciach z rozmnażania płciowego, no i spożywa pan bakterie, a w dzisiejszych czasach nacisku na higienę, pan rozumie…”. Tofelek uśmiecha się swoim cytostomem, ale swoje sobie myśli, aż mu się rybosomy gotują. Zatrudnił się w marketingu. „Jest pan charakterystyczny, będzie pan świetnie reprezentował orzęski” – powiedzieli. Tym go ujęli i tak mu już tam zleciało parę cykli.
Pewnego razu Tofelek przyprowadził do domu kolegę. Oznajmił, że chcą mieć razem rekombinację. Ojciec bardzo się skrzywił. „Za moich czasów nie było takich rzeczy” – zaburczał tato. Tofelek wiele razy tłumaczył to ojcu, ale ojciec jest starej daty, z pierwszego pokolenia i nigdy nie zrozumie współczesnej potrzeby zmian w puli genowej.
W takich momentach zwykle Tofelek zamyka się w swojej pellikuli i powtarza sobie, że nie będzie jak ojciec. Śmieszne.
